Donderdag 19 juli
Nadat we de patiënten verwenden met koekjes en een laatste helpende hand toestaken voor het afwerken van een deel van de muur, vertrokken we naar de shelter om er de valiezen te pakken. Ik had toch een krop in de keel toen we afscheid namen van de werf en de patiënten. De laatste rit in de babytaxi van de werf naar de shelter was genieten. Een weg die we zoveel afgelegd hadden... Vanuit de babytaxi gooiden we ballonnen voor de kindjes in het dorpje waar we iedere morgen en avond een wandeling maakten om te gaan eten. 3 kinderen vechten om 1 ballon...
Na een verfrissing in de shelter en het puzzelwerk om de valiezen in de auto's te krijgen, namen we afscheid van onze slaapplaats van de voorbije weken. "Hellooo balloon" voor de laatste keer horen, was een ware opluchting voor iedereen. Jozef, onze persoonlijke kok, vertrok mee richting Jalchatra met zijn hele hebben en houden op het dak. En Jozef erbij, jawel, ook op het dak. We zijn tenslotte nog altijd in Bangladesh. Na een helse rit van 2u30 in het chaotische verkeer van Bangladesh, zijn we uiteindelijk gearriveerd in 'paradise': Jalchatra hospital. Hier slapen we 3 nachten om daarna de laatste week te starten op de boot. Een weekje welverdiende vakantie na al het harde werk zal iedereen deugddoen. Het aftellen kan nu echt wel beginnen.
Liefs, Jozefien
