Donderdag 26 juli - de queeste van de Bengaalse tijger
Op de boot valt alles stil. Iedereen geniet met volle teugen van de rust en het uitzicht, hunkerend naar wat zal komen. De langzame uren van ontbijt naar 'aparétief', lunch, koffiepauze met koekjes en diner worden afgewisseld met de was, een zweedse puzzel of boek tot het moment aanbreekt.
Onder de deskundige begeleiding van de Bengaalse gids en twee gewapende wachters in een wel erg luidruchtige motorboot varen we de Sundarbans in. Onze ogen speuren de oevers af op zoek naar sporen van de tijger. Iets beweegt en de gids vertelt over de herten. De boot neigt iets meer naar de linkerkant bij het verschijnen van de schuwe dieren.
In het zand, leren we verder, zijn putjes waar piepkleine, snelle rode krabben met één schaar verdwijnen. Een kudde herten kruist opnieuw ons pad. Ook de wilde zwijnen ontbreken niet. Verder nog een varaan of hagedis in het water. En ja : daar zijn ze opnieuw : de herten, waar blijft verdomme die tijger...
Ergernis barst uit in de groep : hoe kan men in godsnaam iets ontdekken met een brullende motor en taterende Bengalen. Enkel een verdwaalde aap kruist onze vaarroute. We stappen uit: het gevaar schuilt niet, zo leren we snel, in een wilde achtervolging van een tijger maar in het bijhouden van de wachter. We breken bijna onze benen over de gladde mossige paden. Hier was de tijger al geweest leerden we van de gids. Waren we weer te laat! Hoe is het mogelijk. Morgen opnieuw. Woensdagmorgen stappen we vol verwachting terug in de boot voor een strandwandeling met duik in de Bengaalse golf. Komt het door de doorzichtige gewaden? De wilde kreten van puur geluk zich volledig over te kunnen geven aan het water? De tijger is te gechoqueerd en stuurt ook deze keer zijn kat. Even later verdwijnt op mysterieuze wijze de gids.
Daar staan we verweesd te wachten: naast onze koeken raakt ons geduld op. Na een half uur besluiten we landinwaarts via een alternatieve zoektocht te trekken. Op hallucinante wijze verschijnt de gids: hij toont zijn tanden en scherpe tong in een ferme discussie met de begeleiders. We snappen het maar half en hij maakt er zich met een flauwe mop van af.
De opdrachten tijdens de queeste vallen gelukkig wel mee : onder verzengende hitte de moerasachtige gronden doorwaden. Optimale bescherming , factor 50 met twee wachters is een minimum. Enkel slijkschoenen houden we over. Morrend keren we terug aan boord van Kokilmori . De tijger lijkt verder dan voorheen.
In de namiddag herhalen we de tocht : de prachtige vogels verstommen bij het horen van ons oorverdovend motorkabaal, de sporen van de herten (of zijn het reeën) vertrappelen we tot moes. Terug aan het strand ontdekken we een Britse ruïne waar zout werd ontgonnen. Massaal storten we ons op de rood gebakken scherven. Groot is onze verbazing als een 4-tal ongeschonden kommen uit het zand worden opgedolven. De tocht was niet voor niets.
Een laatste zoektocht dringt zich op : donderdagmorgen 26 juli wordt een dauwtocht voor dapperen. Om 05.00u doemt het groene gewas voor ons op. Het landschap belooft veel. De motorboot ronkt mild en opnieuw varen we de mangrooves in. Diep doordrongen in het woud slaat de motor af en geruisloos vloeien we over het oppervlak. Niemand zegt iets. De stilte wordt enkel doorbroken door gekwetter van vogels, in de verte kabaal van apen en een eenzame wind :) Tot plots een twee-tal felgroene slangen voor het oog van Willem opduiken. De camera's worden boven gehaald, geklik weerklinkt. In allerlei bochten kronkelen we meer dan slangen. Onze honger is gestild.
Maar eenmaal gebeten willen we steeds meer. Op de boot wacht het ontbijt en ons bed roept.
In het struikgewas roert zich nog iets wat zich onttrok aan het oog. In ons hoofd echoot het nog na : Tijgerrrr....
Nancy