Maandag 9 juli
Hehe wat een dag! Na 5dagen werken hadden we vandaag een vrije dag. 'Eindelijk!' (Zullen velen onder ons wel gedacht hebben). Volgens mij had iedereen daar wel nood aan. Na het uitgebreide ontbijt ( we kregen suiker bij onze pannenkoekbroodjes! :o) startten we de dag met een bezoek aan een plaatselijke school van ongeveer 30 leerlingen. Dit was wel een echte ervaring. Met het weinige materiaal waar ze over beschikten, hebben de inwoners van het dorp er toch iets moois van proberen te maken. Na het bouwen zorgt Sabalumbi voor de inrichting en de lerares. Bij het binnengaan, werd ons gevraagd de schoenen uit te doen zodat we de beschilderde jute op de grond niet vuil maakten. De kindjes toonden ons er wat ze geleerd hadden. Amai, wat een discipline! In de klas wordt er geen woord gezegd en flink geluisterd naar de juf. Nadat we hen elk een pennenzak hadden gegeven, zetten we onze tocht verder. We bezochten nog de vrouwen die microcredit kregen en de melaatse vrouw en haar zoon waarbij het systeem van CareAfterCure toegepast. Er werd haar een koe geschonken zodat ze toch enige zekerheid hebben in de toekomst. Daarna gingen we langs bij de man (waarvan de naam me nu even ontsnapt) met de klauwhanden. Na een geslaagde operatie aan zijn rechterhand, waarbij de pees van zijn duim uitgerokken werd en verdeeld werd over zijn andere vingers kan hij na enige oefening zijn hand toch weer gebruiken. Helaas is dit bij zijn andere hand mislukt. Hij en zijn familie werden gesteund door de damiaanactie met een winkeltje. Ik mocht er mijn eerste Banglababytje vasthouden, een jongetje Toiku van 5 maanden. Wat een geluk dat het niet geplast heeft, want pampers kennen ze hier niet. Mama zal blij zijn met wat ze nu te lezen krijgt; ik heb even getwijfeld, maar heb het kindje dan toch maar daar gelaten ;) Het is hard om te weten wat voor toekomst hem te wachten staat. Na ons bezoek aan het atelier waar doeken gekleurd worden, doeken geborduurd worden en manden geweven worden, kochtten we in een haastje de shop leeg om dan om 4uur iets te eten uit de afhaalbangladees. Gisteren werden Geert en Werner uitgenodigd voor een trouw, dus we legden allen samen om een kleine som geld af te geven. Het moslimhuwelijk is toch iets speciaals op zich. Bij aanvang van het huwelijk bevinden de man en de vrouw zich in een aparte ruimte. Toen we er toekwamen werden de mensen van hun stoel gejaagd zodat 'de gepriviligieerde blanken' konden zitten. Toch wel een beetje zielig voor die man, want je trouwdag is tenslotte een dag waarin jij in de belangstelling staat. De vrouwen onder ons mochten de bruid gaan bekijken; een meisje van 15 jaar dat zeer mooi opgekleed was. Het eten dat we kregen was ook een hele belevenis. Rijst eten met je handen is toch niet zo eenvoudig. Ik kijk met veel plezier terug op deze dag en geniet echt van de kleine dingen. Het is net alsof je het overkrijgt van de mensen hier. Zij worden gelukkig door de kleinste dingen. Ik ga slapen om morgen weer in het werk te vliegen. Siel