Vrijdag 20 juli
Vandaag wakker geworden na een heerlijke nachtrust in Jalchatra. Van de warme momenten waar anderen van spraken heb ik niets gemerkt want heel regelmatig zijn er hier namelijk stroomonderbrekingen die de ventilators (en dus de frisse kunstmatige bries) plat leggen. We werden wakker met een smsje van onze (Branko en ik) vrienden. Na het harde afscheid van gisteren misten ze ons nog steeds. Ze wilden langskomen naar hier, twee en een half uur autorijden van hun woonplaats verwijderd. We probeerden in de loop van de dag duidelijk te maken dat dat niet gaat, maar blijkbaar zit Emran reeds in een dorp dichtbij om ons morgen op te zoeken. Drie andere vrienden zitten reeds in een grote stad dichtbij. Emran is een part-time verpleger van het ziekenhuis waar we gebouwd hebben. Omdat het nu vakantie was werkte hij heel wat dagen met ons mee. We weten nog niet goed wat we nu morgen moeten doen..
Ons ochtendprogramma bestond uit een uitgebreide uitleg van Willem over de geschiedenis van de Damiaanactie in dit land. Vervolgens konden we enkele patiënten bezoeken in het ziekenhuis en hun verhaal aanhoren. Het was een moeilijk moment. Een bepaalde mevrouw was 50 jaar oud en woog slechts nog 25 kilogram. Schreinend om te horen dat bepaalde mensen al langer dan 6 maanden ziek zijn, maar nog maar pas sinds enkele dagen in het juiste ziekenhuis terechtgekomen zijn. Blijkbaar werken de staatsziekenhuizen niet zo fantastisch.. de middelen zijn er niet om goede diagnoses te kunnen doen.
Over de middag kwam Broeder Guillaume mee eten met enkele straatkinderen. Hij was op bezoek geweest bij een bevriende jongen in een naburig ziekenhuis die helaas op sterven ligt.
In de namiddag hebben we een katoenweverij bezocht en de koopverslaafden konden ook hun behoefte bevredigen met hemdjes en sjaaltjes.
Daarna hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in de bossen en weilanden in de buurt. We wandelden meer dan 7 kilometer doorheen een rustgevende aangename omgeving. Normaal komen daar ook nog foto's van online. De kinderen in het dorpje waar we stopten waren helemaal anders dan de kinderen van Netrakona. Geen gillende "balloon", "pen", "doll", .. maar gediciplineerde rustige kindjes. Er werden banken gebracht naar het kruispunt waar we stonden waar we op mochten zitten. Geert kocht snoepjes voor de kinderen en enkele kregen ook nog wat ballonnen. De kinderen waren oprecht blij.. De grote stonden hun snoepje af voor de kleinere kindjes. Geert wou een snoepje aan een kindje geven, maar die toonde eerlijk dat die al een snoepje gekregen had.
In de avond kregen we lekkere vleesballetjes. Dat hadden we gemist! Sinds we hier waren hadden we bijna nog geen rundsvlees gekregen.
We wilden de avond nog besluiten met enkele filmpjes over gevaarlijke tijgers en gekke bengaalse toestanden, maar technische mankementen hebben dat verhinderd.
Hier en daar druipen nu al mensen af op zoek naar hun warme bedje.. tot morgen!
Groetjes
Laurens