zondag 8 juli
Een week op bouwkamp. Ongelooflijk veel indrukken. Je moet toch wel je Westerse manier van werken, en denken dat je alles beter weet of efficiënter doet, even opzij kunnen plaatsen en je proberen in te leven in de Bengaalse manier van werken. De eerste dagen o.a. een "berg" verwijderd en zo de grond genivelleerd. Scheppen, doorgeven, uitkieperen. Waar is die bobcat hier? En toch... de berg is weg (of moet er nu toch nog 30cm af?) En dan denken we: wat hebben we nu eigenlijk gedaan? Maar ondertussen gieten we toch ook betonpalen, wordt er steengruis gezift, stenen klaargelegd om te metsen, bekisting geplaatst en pas gezet, steentjes gekapt, putten gegraven, mortel gemaakt. En eerlijk: met het warme weer moeten we toch regelmatig even rusten en drinken. Of soms ook schuilen voor de moesson. Weerverlet kennen we dus ook wel. Maar: je ZIET echt al een muur groeien en het eindresultaat zal de moeite zijn en een mooie verbetering voor het ziekenhuis van Netrakona. Wat vooral anders is dan op de drie fietskampen die ik al mocht meemaken is het contact met de Bengalen en de band die er groeit. Zo kon ik al eens heel uitgebreid tijd nemen om de verzorging van de leprapatiënten mee te maken. Tijd om hun naam te vragen, om wat foto's te nemen en te filmen, om waardering voor het verpleegwerk te tonen, om gewoon wat moed te geven en een glimlach aan de patiënt. Die patiënten staan ondertusen ook elke dag op de uitkijk en schudden met hun hoofd "goeiedag". Of denk maar aans ons "theekot" waar we in de namiddag voor minder dan een euro een tournee générale kunnen geven. Of de zovele kinderen (van de lagere school vlak naast ons ziekenhuis) die komen kijken naar ons werken, onze handen willen tikken, "bangla tiger" spelen of een ballon of pen willen. Een vooral het echte SAMENwerken met de lokale werklui geeft bijzonder veel voldoening en arbeidsvreugde. Samen die mortel maken, samen de put leegmaken, samen de muur opbouwen. Mister Subash, die nu hoofd is van Damiaanactie Bangladesh, toonde alvast deze middag ook weer zijn waardering voor onze aanwezigheid en vrijwilligerswerk, en het belang van onze fondsenwerving en inzet in België waardoor we de strijd tegen lepra en TBC hier kunnen verderzetten. Dat het meer dan de moeite is zien we toch ook weer met eigen ogen!
Super deze namiddag was de voetbalmatch op het, nu ja, 'gras'plein (lees modderpoel) voor het ziekenhuis. Een ploeg van Damiaanactie, met Branko en Laurens in een glansrol als buitenlandse spelers, tegen de "gele ploeg". Een straffere vorm van verbroederen is er bijna niet. Veel supporters, live commentaar via de micro, de imam die het gebed doet bij de officiële ploegvoorstelling bij het begin van de match. Veel sfeer. het was echt genieten. O ja, Damiaanactie won op penalties. Terecht. Wacht maar tot je de vreugdedans van Geert op video ziet!
We hebben al hard gewerkt en gezweet, we hebben al gewach en 'werk gezocht', we hebben mensen echt ontmoet en tijd genomen voor hen. 't is zalig hoor. Laat het nog maar even duren! Maar nu eerst een rustdag waar we het Sabalamby project bezoeken (we slapen in een vluchthuis voor vrouwen van hen). We kregen ook een uitnodiging voor een trouw in onze straat morgen. Laat maar komen.
Dit was zondag. M'n preek voor vandaag zit erop... Amen!
Rik.